«Όλοι ξαναγυρνούν κάποτε σε μια πατρίδα. Μπορεί να κυλήσει πολύς καιρός, οι θάλασσές της ως τότε να 'χουν στερέψει και τα ποτάμια να 'χουν γίνει ξέρες όμως τα μάτια της καρδιάς δεν προσέχουν τέτοιες λεπτομέρειες. Γιατί η καρδιά έχει ευλογημένη συνήθεια να μην παρατηρεί τα μικροελαττώματα και τις φθορές απ' τον χρόνο που επιζητούν οι μικρόψυχοι».
"Στους πρόποδες του Φεγγαριού θα ζούσα και δεν θα ξανάφευγα ποτέ. Για κανένα εξωτερικό, για καμιά λαμπερή πόλη. Από εδώ θα πραγματοποιούσα τα μικρά μου ταξίδια, με τη δύναμη της σκέψης και θα πήγαινα όπου ήθελα. Στους πρόποδες του Φεγγαριού, όπως και σε κάθε τόπο που διαλέγει κανείς για να χαρίσει την καρδιά του, βρίσκονται συμπυκνωμένα όλα τα μυστικά του κόσμου. Αυτό είναι πατρίδα. Να μπορείς να βρίσκεις σε κάθε μόριο της ατμόσφαιρας όλα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι κι αγάπη. Να μπορείς να βλέπεις σε έναν άνθρωπο όλους τους άλλους, σε μια γυναίκα την ανθρωπότητα. Και να μοιράζεσαι μαζί της την ψυχή σου, να μεταλαβαίνεις τη σκέψη της και να παίρνεις αντίδωρο την αύρα της που σεργιανάει ο άνεμος. Αυτό είναι ο έρωτας.. "
Σαμοθράκη, Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 1927
Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα "Στους πρόποδες του Φεγγαριού" της Σοφίας Θωμοπούλου
