"Een ander leven"
Surin (aan de grens met Cambodja), Thailand // November 2016
“The Ordination of Buddhist Monks”
De boeddhistische ceremonie van binnen in de tempel.
Het begon al vroeg in de ochtend rond 4 uur. We moesten opstaan en de tempel schoonvegen. We lagen op matten op de stenen tempelvloer met enorme netten om ons heen tegen al het ongedierte. Gaten in de grond als wc (probeer maar eens in evenwicht te blijven op je hurken op een natte vloer zonder steun van wat dan ook) en de meest luxe douche aanwezig was een hoge ton met een schepje. En een spiegel? Wat is dat?
Na het aankleden en wegvegen van onze nieuwe huisdieren begon het chanten. Daar zaten we dan, tussen alle monniken en dorpelingen. Ook al was het onbegrijpelijk wat er gezegd werd het was zeker voelbaar. Al die stemmen tegelijk, alsof het 1 geluid was.. Ik weet niet hoelang we daar gezeten hebben maar elk moment was even boeiend en bijzonder.
Daarna in een lange rij achter de monniken aan mee het dorp in. Op blote voeten bedelen voor eten bij de dorpsbewoners.. Het hele dorp was wakker; aan het werk en wachtend op de monniken op stoeltjes langs de kant van de weg. Bij elk huishouden stonden we even stil en kregen de monniken hun aandeel eten. Uiteindelijk was er zoveel opgehaald dat zelfs sommige mensen uit het dorp mee kwamen eten in de tempel.
Na een korte busrit kwamen we aan bij een tempel met een enorme liggende stenen Boeddha voor de deur. Zo 1 waar je van die ‘ik wil hem zo graag aanraken mag het please?’ neigingen van krijgt.
De monniken samen met de soon-to-be monniken (nu nog gekleed in witte gewaden) gingen voorop de tempel in. Waar we terecht kwamen in een enorme kudde oranje gewaden. Lange figuren, dunne figuren, dikke figuren, korte figuren, hoofden met bril, hoofden zonder bril.. maar allemaal, stuk voor stuk, kaal en man (Bhikkhu). Bhikkhuni was de enige vrouw en meteen 1 van de belangrijkste aanwezige personen.
Onverstaanbaar maar duidelijk merkbaar, de drukte, het enthousiasme, de energie. We zaten midden in het ritueel. Chanten, gewaden verwisseling, het krijgen van de bezittingen van de monnik, alles erop en eraan.
Het meest verbazingwekkende van dit alles vond ik dat we niet raar aangekeken werden zoals overal in de drukke steden waar mensen juist bekend zouden moeten zijn met ons als toeristen. De dorpsbewoners leken het heel normaal te vinden dat wij erbij waren.. we waren welkom.
“The Ordination of Buddhist Monks”
De boeddhistische ceremonie van binnen in de tempel.
Het begon al vroeg in de ochtend rond 4 uur. We moesten opstaan en de tempel schoonvegen. We lagen op matten op de stenen tempelvloer met enorme netten om ons heen tegen al het ongedierte. Gaten in de grond als wc (probeer maar eens in evenwicht te blijven op je hurken op een natte vloer zonder steun van wat dan ook) en de meest luxe douche aanwezig was een hoge ton met een schepje. En een spiegel? Wat is dat?
Na het aankleden en wegvegen van onze nieuwe huisdieren begon het chanten. Daar zaten we dan, tussen alle monniken en dorpelingen. Ook al was het onbegrijpelijk wat er gezegd werd het was zeker voelbaar. Al die stemmen tegelijk, alsof het 1 geluid was.. Ik weet niet hoelang we daar gezeten hebben maar elk moment was even boeiend en bijzonder.
Daarna in een lange rij achter de monniken aan mee het dorp in. Op blote voeten bedelen voor eten bij de dorpsbewoners.. Het hele dorp was wakker; aan het werk en wachtend op de monniken op stoeltjes langs de kant van de weg. Bij elk huishouden stonden we even stil en kregen de monniken hun aandeel eten. Uiteindelijk was er zoveel opgehaald dat zelfs sommige mensen uit het dorp mee kwamen eten in de tempel.
Na een korte busrit kwamen we aan bij een tempel met een enorme liggende stenen Boeddha voor de deur. Zo 1 waar je van die ‘ik wil hem zo graag aanraken mag het please?’ neigingen van krijgt.
De monniken samen met de soon-to-be monniken (nu nog gekleed in witte gewaden) gingen voorop de tempel in. Waar we terecht kwamen in een enorme kudde oranje gewaden. Lange figuren, dunne figuren, dikke figuren, korte figuren, hoofden met bril, hoofden zonder bril.. maar allemaal, stuk voor stuk, kaal en man (Bhikkhu). Bhikkhuni was de enige vrouw en meteen 1 van de belangrijkste aanwezige personen.
Onverstaanbaar maar duidelijk merkbaar, de drukte, het enthousiasme, de energie. We zaten midden in het ritueel. Chanten, gewaden verwisseling, het krijgen van de bezittingen van de monnik, alles erop en eraan.
Het meest verbazingwekkende van dit alles vond ik dat we niet raar aangekeken werden zoals overal in de drukke steden waar mensen juist bekend zouden moeten zijn met ons als toeristen. De dorpsbewoners leken het heel normaal te vinden dat wij erbij waren.. we waren welkom.
Bang Sao Thong (Bangkok), Thailand // November 2016
“Sunrise”
Rond half 6 in de ochtend zat ik buiten voor mijn hutje met mijn camera.
De hele groep was vroeg opgestaan om te mediteren met Bhikkhuni. Of in ieder geval, iedereen deed zijn best maar de enige voor wie het echt leek te werken was Bhikkhuni zelf. Een half uur lang stilzitten en niks doen, letterlijk niks. Niet nadenken, niet stiekem je ogen opendoen en al helemaal niet aan je neus krabben. Als het 5 uur ‘s ochtends is komt daar ook nog bij: niet in slaap vallen..
Toch was het de moeite waard om te proberen. Misschien kun je het waarderen als je helemaal rustig en tevreden bent over jezelf maar voor mij, in die fase van mijn leven in ieder geval, was het onmogelijk. Je denken uitzetten.. als iemand mij kan vertellen hoe ik dat voor elkaar kan krijgen zou ik enorm blij worden.
De zon langzaam op zien komen was voor mij juist de meditatie. Het was er zo rustig en stil. Geen schreeuwende kinderen of toeterende auto’s maar alleen het geluid van de wind door de bomen en het gezoem van insecten die besloten om ook maar eens op te staan. Mijn complete gezichtsveld was oranje en de lucht heeft nog nooit zo licht gevoeld, alsof het niet bestond, geen druk. Alleen de kracht en warmte die van de zon af kwam was belangrijk.
Als je daar zo zit lijkt het leven heel anders, ver weg.. alsof niks nog uitmaakt. Waarom zou je je nog druk maken? Alles komt goed. Het gevoel van geluk.
“Sunrise”
Rond half 6 in de ochtend zat ik buiten voor mijn hutje met mijn camera.
De hele groep was vroeg opgestaan om te mediteren met Bhikkhuni. Of in ieder geval, iedereen deed zijn best maar de enige voor wie het echt leek te werken was Bhikkhuni zelf. Een half uur lang stilzitten en niks doen, letterlijk niks. Niet nadenken, niet stiekem je ogen opendoen en al helemaal niet aan je neus krabben. Als het 5 uur ‘s ochtends is komt daar ook nog bij: niet in slaap vallen..
Toch was het de moeite waard om te proberen. Misschien kun je het waarderen als je helemaal rustig en tevreden bent over jezelf maar voor mij, in die fase van mijn leven in ieder geval, was het onmogelijk. Je denken uitzetten.. als iemand mij kan vertellen hoe ik dat voor elkaar kan krijgen zou ik enorm blij worden.
De zon langzaam op zien komen was voor mij juist de meditatie. Het was er zo rustig en stil. Geen schreeuwende kinderen of toeterende auto’s maar alleen het geluid van de wind door de bomen en het gezoem van insecten die besloten om ook maar eens op te staan. Mijn complete gezichtsveld was oranje en de lucht heeft nog nooit zo licht gevoeld, alsof het niet bestond, geen druk. Alleen de kracht en warmte die van de zon af kwam was belangrijk.
Als je daar zo zit lijkt het leven heel anders, ver weg.. alsof niks nog uitmaakt. Waarom zou je je nog druk maken? Alles komt goed. Het gevoel van geluk.
Buriram (Phanom Rung historical park), Thailand // November 2016
“Bhikkhuni”
Een tussenstop in onze lange busreis van Bang Sao Thong naar Surin.
Als ik het me goed herinner zaten we tussen de 10 en 12 uren in dat busje met zijn allen. De avond ervoor kwam Bhikkhuni terug en trommelde ons uit bed om te vertellen dat we over 5 uren zouden vertrekken richting Cambodja. “Jullie hoeven niks mee te nemen want we blijven maar 2 dagen”.
Aan het begin van de reis stapten we ergens uit om fruit te kopen en niet veel later om goed te ontbijten (Bhikkhuni wilde absoluut niet dat er ook maar iemand honger had). Halverwege de reis kwamen we aan bij Phanom Rung Historical park waar we zijn uitgestapt en een rondleiding kregen van Bhikkhuni die van alles vertelde over de tempel ruïne.
Alles leek gigantisch. Massieve stenen treden en muren, rotsen, overal bomen.. De trappen naar de top van de tempel leken oneindig maar toen we eenmaal boven aan waren gekomen was dat het allemaal waard: uitzicht op de bergen van Cambodja. Als je daar rondloopt en dat allemaal kunt zien voel je je spontaan gezond en nieuw.
Overal liepen monniken rond in verschillende tinten oranje gewaden en op blote voeten. Maar wij volgden onze eigen monnik. 1 van de weinige vrouwelijke monniken zo hoog in haar rang. Niet dat haar dat interesseerde, ze was gewoon compleet zichzelf. In alle rust liep ze rond en genoot van de natuur, het perfecte voorbeeld om zelf ook ontspannen te worden.
Hoe kan het toch dat mensen altijd maar vernieuwing willen? Blijven bouwen, groter en groter, meer rijkdom.. terwijl dit de werkelijke rijkdom is. De natuur en de kracht die de natuur uitstraalt.
“Bhikkhuni”
Een tussenstop in onze lange busreis van Bang Sao Thong naar Surin.
Als ik het me goed herinner zaten we tussen de 10 en 12 uren in dat busje met zijn allen. De avond ervoor kwam Bhikkhuni terug en trommelde ons uit bed om te vertellen dat we over 5 uren zouden vertrekken richting Cambodja. “Jullie hoeven niks mee te nemen want we blijven maar 2 dagen”.
Aan het begin van de reis stapten we ergens uit om fruit te kopen en niet veel later om goed te ontbijten (Bhikkhuni wilde absoluut niet dat er ook maar iemand honger had). Halverwege de reis kwamen we aan bij Phanom Rung Historical park waar we zijn uitgestapt en een rondleiding kregen van Bhikkhuni die van alles vertelde over de tempel ruïne.
Alles leek gigantisch. Massieve stenen treden en muren, rotsen, overal bomen.. De trappen naar de top van de tempel leken oneindig maar toen we eenmaal boven aan waren gekomen was dat het allemaal waard: uitzicht op de bergen van Cambodja. Als je daar rondloopt en dat allemaal kunt zien voel je je spontaan gezond en nieuw.
Overal liepen monniken rond in verschillende tinten oranje gewaden en op blote voeten. Maar wij volgden onze eigen monnik. 1 van de weinige vrouwelijke monniken zo hoog in haar rang. Niet dat haar dat interesseerde, ze was gewoon compleet zichzelf. In alle rust liep ze rond en genoot van de natuur, het perfecte voorbeeld om zelf ook ontspannen te worden.
Hoe kan het toch dat mensen altijd maar vernieuwing willen? Blijven bouwen, groter en groter, meer rijkdom.. terwijl dit de werkelijke rijkdom is. De natuur en de kracht die de natuur uitstraalt.
