Από την απαρχή της ψηφιακής επανάστασης των δικτύων μέχρι σήμερα, η Αρχιτεκτονική έχει μπει σε μια διαδικασία μετάβασης. Η μετάβαση αυτή έχει εύρος, διάρκεια. Φαίνεται ότι διαμορφώνονται σταδιακά οι συνθήκες για την ανάδυση ενός νέου προτύπου 2.0 για το σχεδιασμό, το οποίο θα βασίζεται σε λιγότερο στατικές, περισσότερο δυναμικές μεθόδους και αρχές, ώστε να συνδεθεί με τις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις του δομημένου περιβάλλοντος και των χρηστών του. Για να σκιαγραφήσουμε τη ροπή της μεταβολής το όχημά μας είναι η δυναμική της μουσικής. Μιας μουσικής με στοιχεία διαλόγου, αυτοσχεδιασμού, δράσης και γενεσιουργών αλληλεπιδράσεων. Οι θεωρίες που “δικτυώνονται” για να υποστηρίξουν το Σχεδιασμό 2.0 προέρχονται από ένα πλήθος γνωσιακών πεδίων: λογική συστημάτων, κυβερνητική, μαθηματικά, βιομιμητική, τεχνητή νοημοσύνη και χημεία. Στρεφόμαστε από το σχεδιασμό αντικειμένων στο σχεδιασμό σχέσεων μεταξύ μερών στα όρια συστημάτων -όχι αναγκαία αρχιτεκτονικών. Υπό το φως αυτών των προσεγγίσεων επαναπροσδιορίζεται ο ρόλος του Αρχιτέκτονα, η έννοια της δημιουργικότητας και η σχέση της Αρχιτεκτονικής με το χρόνο. Quo Vadis?
From the dawn of the digital network revolution until today, Architecture has entered a transition process. It seems that gradually, the conditions towards the rise of a new paradigm for design mature; ‘Design 2.0’ will be based on less static, more dynamic methods and rules, in order to connect with the ever-changing needs of the built environment and its users. In an effort to trace the direction of these changes, our ‘vehicle’ is the dynamics of music; music with elements of dialogue, improvisation, action and generative interactions. The theories that are ‘networked’ to support ‘Design 2.0’ come from a wide range of knowledge fields; systems logic, cybernetics, mathematics, biomimetics, artificial intelligence and chemistry. We shift from designing objects, to designing relations between parts within the framework of systems, not necessarily architectural. Through the scope of these approaches, the role of the Architect, the essence of creativity and the relation of Architecture with time is redefined. Quo Vadis?
From the dawn of the digital network revolution until today, Architecture has entered a transition process. It seems that gradually, the conditions towards the rise of a new paradigm for design mature; ‘Design 2.0’ will be based on less static, more dynamic methods and rules, in order to connect with the ever-changing needs of the built environment and its users. In an effort to trace the direction of these changes, our ‘vehicle’ is the dynamics of music; music with elements of dialogue, improvisation, action and generative interactions. The theories that are ‘networked’ to support ‘Design 2.0’ come from a wide range of knowledge fields; systems logic, cybernetics, mathematics, biomimetics, artificial intelligence and chemistry. We shift from designing objects, to designing relations between parts within the framework of systems, not necessarily architectural. Through the scope of these approaches, the role of the Architect, the essence of creativity and the relation of Architecture with time is redefined. Quo Vadis?
