SCREAM / ÇIĞLIK
Since we lost our humanity: sitting in our own comfortable homes, getting high and animalized, looking for someone or something to identify with, never try to questioning something, wasting valuable time, arguing to self-defeating topics, living the mandated product shortage syndrome, living in a world where just our own concerns does matter is giving anxiety to me. For me there is no just-me in this world, there’s a whole „We“. A „We“ marked and characterized by dying children from starvation, war, disease and power games. staying quiet is equal to putting the knot around the children’s throat and playing hangman. Some say „He was ill, he was already dead“, others say „what was the throwing marbels in grave?“ . This serie of photographs shows my response and rebellion to the poor existence which veins of consciousness is filled with poison.
Biz insanlığımızı kaybettiğimizden beri: Kendi rahat evlerimizde oturup, karşımızda beynimizi uyuşturmak, hissizleştirmek için hazırlanmış televizyon şovlarında kendi özdeşimizi arayarak, hiç sorgulama ihtiyacı hissetmeden geçirdiğimiz onca boş zamanın içinde, önümüze konular birbirinden gereksiz onca tüketim ürününün içinde tükenmişlik sendromları yaşayıp, sadece kendi dertlerimizin olduğu bir iç dünyada olmak benim için çok kaygı verici. Benim için bu dünyada sadece bir ben yok, beni oluşturan bir bütünler kümesi burası. Kümede açlıktan, savaştan, hastalıktan ya da iktidar hırsından çocuklar ölüyor, öldürülüyor. Bu duruma sessiz kalmak da bir çocuğun boynuna ilmeği geçirip infaz etmekle eştir. Kimisi diyor “O çocuk hastaydı, zaten ölecekti.”, kimisi “Mezara misket atmak da neydi?”. Zihin damarları zehirle dolmuş, kişilikten fakir bu mahlûklara karşı isyan edişimin bir anlatımıdır bu fotoğraf serisi.
