-İZ-
Anılar, geçmişimizi ve geleceğe dair oluşturduğumuz tüm planları etkiliyor ve an içerisinde ya da gelecek bir zaman içerisinde bizi duygulara, duygulanışlara sevk ediyordu. Daha anne karnında duyduğumuz seslerin bile bizi, düşüncelerimizi şekillendirdiğini düşünüyorum. İzler her an her yerde meydana gelebilir bir şeydir. Bizzat insanın kendisi tarafından ya da hiç beklenmedik başka dış etkenler izleri oluşturabiliyor ve bu oluşan izlerin derinliğini, kudretini daha önce yaşadığımız deneyimlerimiz, anılarımız yani yine izler belirliyordu. Anılarımızı hatırlamaya çalıştığımızda ya da geleceğe dair hayaller, düşünceler ürettiğimizde beynimizde aynı bölgenin tetiklendiği bilgisine sahip olduğumda üretme gayretinde bulunduğum işim iyiden iyiye kafamın içerisinde şekillenmeye başladı. Bir şekilde anıları olmayan hafızasını kaybetmiş insanlarla yapılan görüşme kayıtlarına ulaşma ve izleme şansına sahip oldum ve geçmişe dair hiçbir şey hatırlayamayan kişilerin duygularını ve geleceğe dair planlarını da kaybettiğini gözlemledim. Hiçbir duygu hissetmediklerinden bahsediyorlardı. Zaten bu yüz ifadelerinden ya da daha doğrusu ifadesizliklerinden de fazlasıyla okunuyordu. Başından beri düşüncelerimizin, duygularımızın, anılarımızın ve geleceğe dair tüm planlarımızın birbiri içerisine geçmiş ve örüntülenmiş birbirleri ile bir bağ kurmuş olduklarını düşünüyordum ve bunu anlatmak için işimi kurgulayacağım materyalin de bir şekilde benimle örüntülü olması konusuna odaklandım.
Memories affect our past and all the plans we have created for the future and lead us to feelings and emotions in the moment or in the future. I think that even the sounds we hear in the womb shape us and our thoughts. Traces are something that can occur anywhere at any time. Traces can be created by the person himself or by other unexpected external factors, and the depth and power of these traces were determined by our previous experiences, memories, in other words traces. When I had the knowledge that the same area in our brain was triggered when we tried to remember our memories or when we produced dreams and thoughts about the future, my work that I was trying to produce began to take shape in my head. I had the chance to access and watch the recordings of interviews with amnesiac people who somehow had no memories, and I observed that people who could not remember anything about the past also lost their feelings and plans for the future. They talked about not feeling any emotion. In any case, this was more than evident in their facial expressions, or rather their inexpressiveness. From the very beginning, I thought that our thoughts, emotions, memories and all our plans for the future were intertwined and connected with each other, and in order to explain this, I focused on the fact that the material that I would build my work with should somehow be patterned with me.
Daha anne karnında duyduğumuz seslerin bile bizi, düşüncelerimizi şekillendirdiğini söylemiştim. Bunu başından beri odak noktası yapmak istedim. Çünkü bir işi bir konuyu çözmek için en başına bakmak orada neler olduğunu algılamak gerektiğini düşündüm. Bu sebeple bir anne ile bebeğinin birbirlerine bağlandıkları gibi bir yapı oluşturmak istedim. Aynı zamanda oluşturacağım bu yapı geçmiş ve geleceğin, düşünceler ve duyguların birbirine bağlı olduğu gibi durumları da betimlemeliydi...
I have said that even the sounds we hear in the womb shape us and our thoughts. I wanted to make this the focus from the very beginning. Because I thought that in order to solve a task, one should look at the beginning and perceive what is going on there. For this reason, I wanted to create a structure where a mother and her baby are connected to each other. At the same time, this structure that I was going to create should also describe situations such as the past and the future, thoughts and feelings are interconnected...
Bende geçmişimden bir parça kullanarak meseleyi bir de kendimle içselleştirip, geçmişimden bir eşya olan perdemi kullanmaya karar verdim. Yapacağım yerleştirme için iki perdeye ihtiyacım vardı. Perdelerimin biri az önce bahsettiğim gibi bebekliğime aitken diğer perde hayatıma yeni girmiş bir perdeydi. Bu durum geçmiş ve geleceği tasvirimi güçlendiriyordu. Bu iki perdeyi birbirlerine paralel iki duvara daire oluşturacak şekilde sabitledim. Her perdeyi bir kordon oluşturacak şekilde kendi etraflarında dürerek bir yapı oluşturdum. Bu iki yapıyı tam ortalarından bağlayıp bir kapının önünde konumlandırdım.
Using a piece of my past, I decided to internalize the issue with myself and use my curtain, which is an item from my past. I needed two curtains for my installation. One of my curtains belonged to my babyhood, as I just mentioned, while the other curtain was a curtain that had just entered my life. This strengthened my portrayal of the past and the future. I fixed these two curtains on two parallel walls to form a circle. I created a structure by wrapping each curtain around itself to form a cord. I connected these two structures in the middle and positioned them in front of a door.
Bu şekilde yaptığım yerleştirme ile kafamızın içersin de ki düşüncelerin duyguların hepsinin bir eşikte olduğunu perdenin kendi öz anlamıyla da perçinlemek istedim. Sonuçta perde de, kapıda bir şeyleri örter ve aynı zamanda açar. Biz onları ne zaman açmak istersek o zaman açılırlar. Böylece içeriden dışarıya aynı zamanda dışarıdan içeriye bir akış başlamış olur. Tıpkı izlerden akan duygular gibi.
With the installation I made in this way, I wanted to clinch the veil's own meaning that all of the thoughts and feelings in our head are on a threshold. After all, the curtain also covers something in the door and opens it at the same time. They open whenever we want to open them. Thus, a flow from the inside to the outside as well as from the outside to the inside begins. Just like the emotions flowing from the traces.
