BOŞLUK
(Swipe down for English)
Sallantılar. Hepimizin hayatımızda kendimizi bir anda içerisinde bulduğumuz anlaması ve anlaşılması güç durumlar. Kimi zaman kolayca geçen, kimi zaman epey süren, kimi zaman ise içinden çıkılamaz bir döngüye evrilen dönemler. Benim başımdan geçen hangisiydi emin değilim. İçinden çıkılamaz gibi hissettiren, ancak elbet bir gün biteceğine inancım tam olan, hatta artık sonuna yaklaştığımı düşündüğüm bir dönemdi. Tünelin sonundaki ışığı görür gibiydim, giderek yaklaşıyordum ve artık her şey daha dengeli olacaktı. İnancım, planlarım, bütün hissiyatım bunu gösteriyordu. Taa ki hayatımda bu zamana kadar yaşadığım en büyük sallantıya kadar. Bu beni öylesine sarsmıştı ki, ne tünelin sonundaki ışığa bakabilecek, ne de tüneli düşünebilecek halim kalmamıştı.
Hayatta en güzel şeyler en beklenmedik anlarda gerçekleşir derler. Keza en kötü şeyler de en beklenmedik anlarda geliyor. Bittiğini düşündüğün, ışığa birkaç adım kalan bu tünelde öyle bir sarsıntı yaşıyorsun ki, ne ışık ne de tünel kalıyor. Sadece kapkaranlık bir boşluğun içerisinde, anlam veremeden oradan oraya savruluyor insan. Sanki, sonu gelmeyen bir döngüye giriyor. Ne olacağını bilmeden.
İşte bu sarsıntı, tam bir yıl önce bugün (30 Ekim 2020) yaşadığım şehir İzmir Bayraklı’da, evimde buldu beni. Ne bu durumla başa çıkabilmeyi, ne de bununla savaşmayı becerebildim. Hep kaçıp üzerini örtmek istesem de çevremde oluşan sessiz boşluklar, içerisinde bulunduğum o karanlık boşluğu hiç unutturmadı. Doğup büyüdüğüm mahalledeki, her şeyi ve herkesi derinden değişime uğratan bu sarsıntı, beni içinde bulunduğum dönemin daha da derinlerine savurdu. Beni ben yapan, kendimi bulabildiğim o iç dünyamda yeri dolmayacak büyük bir boşluk oluşturdu. Ne her gün sokakta karşılaştığım, tanımasam bile hep gördüğüm simalar; ne de avcumun içi gibi bildiğim, her köşesinde anılarımın biriktiği mahallem artık geri gelmeyecekti. Yapabileceğim tek şey ise, mahallemdeki olayları televizyondan izlemek, gelen vekilleri seyretmekti.
Tüm bu sarsıntıdan bir hafta sonrasında yine depremin yaşandığı mahallede, yaşadığım evin hemen yan binasında keza daha sağlam olan akraba evinin bir odasında üç hafta karantinada beklerken elimden hiçbir şey gelmedi. Dışarıya çıktığımda acaba hangi binalar duruyordur diye düşündüğüm, karantina bitince para çekeceğim bankanın varlığından dahi emin olamadığım, yaşadığım her artçı sarsıntıda odanın içindeki yaşam üçgenine kendimi attığım bir dönemdi. Üst üste gelen durumlar sonucunda hayatın aslında ne kadar basit olduğunu anladığım bu dönemde, birçok şeyin de anlamsızlığını fark ettim. Savrulduğum bu boşlukta yok olmanın ne kadar yakın olduğunu hissederken, geride bir iz bırakma arzusuyla yıllardır çabaladığım emeklerimin boşa gitmesi korkusu, planlarımın ve hedeflerimin yarıda kalacağı korkusu beni hayata karşı hırslandırdı. Kaynağı çok güçlü olsa da sonuca varamayan boş bir hırstı bu. Çünkü o dönemde eyleme geçmek için ne mental ne de fiziksel enerjim kalmamıştı. Karantina sonrasında ise kayda geçme hırsımı, bu dönemden uzaklaşıp olayları geride bırakma içgüdüm bastırdı. Bu içgüdü ile benim için ne kadar güç olsa da projeyi bitirmek için elimden gelen çabayı verdim. Ancak gelin görün ki ne yıkılan binalar, ne boşluklar, ne de başlanan inşaatlar bitmiyor. Bir yıldır oradan oraya koştursam da imkanlarım daha fazlasına yetmiyor. Bu imkansızlıklar dolayısıyla belgeleyemediğim her bir boşluk ve her bir an vicdanıma yük oluyor. Tüm bunları geride bırakmak için aldığım karar projeyi bu noktada sonlandırmak oluyor.
Bu uzun dönemin başlangıcından bir yıl sonra bugün, yine tünelin ucuna çok yakın hissediyorum. Bu beni korkutuyor. Yürüdüğüm yollar, yaşadığım sokaklar git gide yabancılaşıyor. Her geçen gün artan ve yenisi eklenen boşluklar, benliğimdeki boşluğu hissettiriyor.
Çok severdim bu şehri, özlerdim eskiden. Şimdi ise İzmir, bana çok büyük yanlış yapmış eski bir dostum gibi geliyor. Geçirdiğimiz güzel zamanların hatırı ve özlemi çok büyük, ancak hiçbir şey eskisi gibi olamıyor.
Furkan ÇAKMAK
THE EMPTINESS
Quakes. Situations that we all found ourselves in it that is hard to comprehend.Periods which sometimes they pass easily, sometimes it takes longer and sometimes they evolve into a loop that does not have an end. I am not sure which one I got through.It was a period which felt like it is impossible to get through, however I believed it will end eventually and I was even thinking that it came too close to the end. I felt like I saw the light at the end of the tunnel. It was getting closer and from then on everything would be steady. Everything I believe, my plans and all of my feelings were pointing that. Until the quake which is the biggest I have experinced my whole life. This shocked me so much that I could neither look at the light at the end of the tunnel nor think about the tunnel.
They say, the most beautiful things in life happen in the most unexpected moments. Likewise, the worst things come at the most unexpected moments. You experience such a big jolt in that tunnel which you thought it is over, you thought light was just
few steps away. After that jolt neither light nor tunnel remains. In the dark void, you got thrown from place to place without making any sense. It makes you feel like you enter a loop which does not have an and without knowing anything about it.
few steps away. After that jolt neither light nor tunnel remains. In the dark void, you got thrown from place to place without making any sense. It makes you feel like you enter a loop which does not have an and without knowing anything about it.
This quake found me exactly a year ago (Oct. 30 2020) in the city İzmir, Bayraklı that is where is my house. I was not able to neither coping with the situation nor fighting back. Even though I always wanted to runaway and cover it up, the silent gaps that formed around me never made me forget the dark void that I was in. This quake that made everyone and everything got through a change in my neighborhood threw me deeper in the period that I was in. It created a void that cannot be filled in my inner world that makes me who I am, where I can find myself. Neither the people I meet on the street that I always encounter even though I do not know them,nor the places I know like the back of my hand, where i have a memory each corner would not come back anymore. The only thing i could do is watching the incidents from the TV and watching the incoming deputies.
A week after these quakes, again in the same neighborhood where the earthquake happened,in a room that is in a relative's building next to my house which is a bit more durable, I was in quarantine and there was nothing I can do. It was a period that whenever I went out I was wondering which buildings are not collapsed, when quarantine ends I was not even sure if the atm is there which i was going to withdrawal, with every quake experienced, I threw myself into the triangle of life in the room. In this period, I understood how simple life is a result of overlapping situations, I also realized how meaningless lots of things are. As I feel how close it is to disappear in this void that I am being tossed, the fear that my efforts would go down to drain which I have been trying for years with the desire of leaving a mark behind and the fear of lefting my plans and goals half finished gave me passion against life. Even though it's source is too strong, It was an empty ambition that didn't come to fruition. Because at that time I had neither mental nor physical energy to take an action. After the quarantine, my ambition to record got suppressed by my instinct to walk away from this period and leave things behind. Even though how hard it was to do it with this instinct, I did what I could do to finish the project. However neither the collapsed buildings nor voids nor started constructions is ending. Even though I've been running around for a year I can't afford more. Because of these impossibilities, each void and moment that I could not document is being a burden to my conscience. The decision I made to leave all this behind is to end the project at this point.
Today, one year after the beginning of this long period, again I feel
like I am really close to the end of the tunnel. This scares me. The roads I walk, the streets I live becomes alienated. The voids that increases everyday makes me realize the void in me.
like I am really close to the end of the tunnel. This scares me. The roads I walk, the streets I live becomes alienated. The voids that increases everyday makes me realize the void in me.
I used to love this city, I used to miss it. But now İzmir feels like an old friend who did me a big mistake. The memory and longing of the good times we had is great,but nothing can ever be the same.
Furkan Çakmak
İroni
Hayal Et / Imagine
Ego
Boşluk / The Emptiness
Burjuvazi / Bourgeois
Darbe / Impact
Geçmiş Bir Yük / The Past is a Burden
İstila / Invasion
Işıklar İçinde / In The Lights
Neydim / What was I
Bu bina uzun süre böyle bekledi, yıkımı da belki bir haftadan daha da uzun sürdü.
This building stood like this for a long time, and it took perhaps more than a week to demolish it.
Ne oldum / What I've Become
Bina ile birlikte park da yıkıldı. Bunu beklemiyordum. Olası afetlerde toplanma alanı oluşturmak için altyapı çalışması yapılıyormuş.
The park was demolished along with the building. I wasn’t expecting this. Infrastructure work is being done to create a gathering area
Arada / Between
Menşe / Provenance
Gelişim / Development
Günden Güne / Day by Day
Tehlike / Danger
Hissiz / Numb
Ayakta / Standing
Yakın / Close
Çare / Remedy
Sessiz / Silent
Fermuar / Zipper
Çıkış / Exit
Dershane çıkışlarında karşılaştığım ilk görüntü burasıydı.
This was the first image I encountered at the exit of the prep. school.
Belirsiz / Obscure
İçeride / Inside
Issız / Deserted
Nerede? / Where?
Henüz / Yet
Birinci / First
Arka / Backside
Kalıntı / Ruin
Görüş / Sight
Yardım / Help
Deprem günü yardım için keşfe çıktığımızda çöken bir binayı ilk kez burada görmüştüm.
Yardım edemedik.
It was here that I first saw a collapsed building while I was wandering around to help on the day of the earthquake. We couldn’t help.
İstila / Invasion
Gösteri / Show
Mahalle / District
Hayat / Life
Yorgun / Tired
Kaza / Accident
Başarısız bir Başarı / A Failed Success
Dershane / Prep. School
Ortaokul 7. ve 8. sınıfta gittiğim, o zamanlarda da depreme dayanıksız olduğu söylenen dershane.
The prep. school that I went to in the 7th and 8th grades of secondary school and was said to be not earthquake resistant at that time.
Boş Ders / Idle Class
Boşluk / The Emptiness
Bozulma / Deformed
Ayrım / Distinction
Boşluk / The Emptiness
Boşluk / The Emptiness
Tesadüf / Coincidence
Bornova
Hep Bayraklı diye bahsedilen mahallem, eskiden Bornova’ya bağlıydı. Yukarıdaki yeni bir fotoğraf, bina yok ancak tabela halen duruyor.
My neighborhood, which is always referred to as Bayraklı, used to be connected to Bornova. There is no building, but the sign still stands.
Öğretmen Evi / Teacher's House
Benim de anılarımın bulunduğu, birçok insanın bildiği, evi tarif ederken referans aldığım Öğretmen Evi.
The Teacher’s House, where I also have memories, which many people know, and which I refer to when describing the house.
Anı / Memory
Güvenli / Secure
Toz / Dust
Seyir / Watch
Boşluk / The Emptiness
Neydik / What were we
Ne olduk / What have we become
Rıza
Ziraat
Bazı İzler ve Mazi / Some Traces and Past
Depremden bir gün öncesinde, arkadaşlarım buradan bir marketten alışveriş yapıp bizim eve gelmişlerdi.
The day before the earthquake, my friends came to our house after shopping at a market here.
Kaldırım / Sidewalk
Meydan / Arena
Kara / Dark
Döküntü / Debris
Zemin / Ground
Kırık / Broken
Merdivenler / Stairs
Surat / Face
Kolon / Colon
Balkon / Balcony
Benekli / Mottled
Köşe / Corner
Yıkıntı / Ruins
Park
Düzen / Tidy
Boşluk / The Emptiness
Hedef / Goal
Boşluk / The Emptiness
Dengesiz Simetri / Unbalanced Symmetry
Hazır Ol! / Attention!
Tek / The One
Tek Çare / The One and Only Remedy
Okul / School
Okulumun C Blok binası. Artık yerinde bir boşluk bulunuyor. Başka bir bölüm için yeni bina yapılıyor. Biz de kantinde toz yağdırarak üzerimizden geçen, vinç tarafından taşınan yükleri seyrederek oturuyoruz.
C Block building of my school. There is now a void in its place. A new building is being built for another section. We also sit in the canteen, watching the loads carried by the crane, passing over us by raining dust.
Son
Projeye başlarken hedeflediğim şeye ulaşabildim mi bilmiyorum. Çünkü aslında hedeflediğimin ne olduğunu da bilmiyorum. Sadece içimde bir istek belirdi. Bu mahallede yaşayan bir fotoğrafçı olarak bu anları belgeleyecek benden başka kimse olmadığını düşündüm. Bu yüzden benim için bir sorumluluk haline geldi ve projeyi tamamlayamasaydım vicdanımda bir yük olarak kalacaktı.
Başlangıçta hedefim tüm bu süreci fotoğraflamaktı. Daha sonra bunun bitmeyen bir süreç olduğunu fark ettim. Üzerinden bir yıl geçmesine rağmen bugün bile halen yıkılmamış hasarlı binalar ve yıkılmış binaların ardında bıraktığı boşluklar bulunuyor. Tüm bunların yanında da yıkılanların yerine yapılan yeni bina inşaatları devam ediyor.
Elbette her zaman olduğu gibi bu dönemde de krizi fırsata çevirenler var. Rant var. Mağdurlar var. Zaten fotoğraflarda da ne demek istediğimi az çok anlayabilirsiniz. Projede bu yöne pek değinmek istemediğim için uzun uzadıya açıklama yapmıyorum. Ancak kısa da olsa, bunlardan bahsetmeden geçmek istemedim.
Yaklaşık bir yıldır emek verdiğim bu projede bana destek olan birkaç önemli isim var. Öncelikle her zaman desteğim olan ruh eşim sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Hep arkamda olan aileme, hep yanımda olan dostlarıma ve desteğini esirgemeyen İlker Şimşekcan’a da teşekkür ederim. Umarım bu proje bir farkındalık oluşturur. Umarım gelecek nesiller için belge niteliği taşıyabilir.
Çeviri için değerli arkadaşım Cihan Gönen’e ayrıca teşekkürler
The End
I don’t know if I achieved what I aimed when I started the project. Because I actually don’t know what I’m aiming for. I just had a desire. As a photographer living in this neighborhood, I felt like there was no one else to document these moments but me. So it became a responsibility for me and it would have been a burden on my conscience if I had not been able to complete the project.
In the beginning, my goal was to photograph the whole process. Later I realized that this is a never ending process. Even today, even after a year, there are still undestroyed damaged buildings and the emptiness left behind by the collapsed buildings. In addition to all these, the construction of new buildings to replace the demolished ones continues.
Of course, as always, there are those who turn the crisis into an opportunity. There is a rant. There are victims. You can more or less understand what I mean in the photos. Since I do not want to talk about this aspect in the project, I am not explaining it entirely. However, even if it is short, I did not want to keep going without mentioning them.
There are a few important names who have supported me in this project that I have been working on for about a year. First of all, I would like to express my endless thanks to my soulmate who has always been my supporter. I would also like to thank my family who always stood by me, my friends who were always there for me, and İlker Şimşekcan for their unwavering support. I hope this project raises awareness and can serve as a document for future generations.
Special thanks to my dear friend Cihan Gonen for the translation
bosluk@griftcreative.com
BOŞLUK - THE EMPTINESS
FURKAN ÇAKMAK
