Lise zamanlarımda aşık olmuştum, karşılık alamıyordum fakat içim yanıyordu. Sürekli düşünüyor ve gündüz düşleri kurarak günlerimi geçiriyordum. Bir gece vakti gönül kaleme, dil kağıda düştü. Bir şiir yazmaya başladım, yazdıkça içimdeki ateş sönmüştü fakat şiir bitmemişti, yaşamaya devam ettikçe şiir benimle devam ediyordu. Ancak üniversiteye geçmemle şiiri tamamlayabildim. 

Rabbim!
Yarabbim!
Ey rahmetinden sual olunmaz Rabb’im
Bağışla beni tek bir şey merak ediyorum. 

Kavuşamayacağım bir aşkın kalbimde ne işi var.

bir parça kan,
Biraz gözyaşı
Biraz döl.
Dölek yüzlü bir genç... 

Tağutlara karşı savaşacağım 

Putları yıkacağım

Ama şu aşkı kalbimden bir sökebilsem

Biraz unutsam, birazcık gevşetsem
gönül yaylarını veyahut
tren raylarını... 

Sağlam bir kaos gerekiyor, 

Düzene, çevreme

ama en çok da 

Kalbime

Bir suç işlemeliyim
Acilen bir suç işlemeliyim
Hemen şimdi
yüz kızartıcı olmayan
kızartsa da değecek bir suç
veya bir günah
bağışlanacağım
sorsalar herhalde
intiharı seçerdim
daimi bir günah
*bağışlanacağım
hem düşününce
kimseye de bir zararım olmazdı
ama çalmadım çırpmadım
bir olay çıkarmadım
bir can almadım

sadece tek bir an
tek bir intihar
tek bir kaos
topluma yönelik.
j’ai quitté mon pays
j’ai quitté ma maison!

acıdan beslenmek
kedere hüzne doymak
iştahla kaşıklamak yıkımı
kaderden arzu etmek 

bir tabak daha 

bize yakışır şekilde
nazik ve kibar bir tebessüm ile uyuşmak
ayazında bir perşembe sabahının ölmek veyahut
bağırıp çağırmak kuklalara

kopartmak ipleri
vurmak kuklacıyı
tam cüzdanından
yada altın kesesinden
çünkü çok iyi bilirim ki
kalbe sıkılan kurşunlar
boşadır çoğu zaman
çakmayan bir şimşeğin gök gürültüsü 

abes olmasa ağız dolusu sövmek 

veyahut tanrı yasak etmese

yaşamak meyvesini ret etmeyi bir el daha
bir dakika daha
bir buse daha

veda busesi olduğunu kabullenmeden 

isyancı bir buse
kadere, kedere, kendime
en çok kendime

hep kendime
çünkü ben bencil biriyim 

yine kendimi düşünüyorum 

aynalarla küs
kendini vuramayan 

bir kuklacıyım
ipleri sıkıca bağlamalıyım 

daha sıkı
daha kendime
daha çok
daha
çok

kurtulsun artık kuklalar
artık valhalla sevgilim
düğümlerle sarmalansın urganlar 

çünkü artık acılar son bulacak 

giymekten nefret ettiğim
siyah okul önlüğümü
üçüncü sayfa haberlerini
severek ve bir o kadar da 

katlanarak dinlediğim parçaları 

anayasanın dördüncü maddesini 

geç kaldığım minibüsleri
akbilsiz yetiştiğim otobüsleri
azar yediğim büyüklerimi
saygı görmediğim küçüklerimi 

hepsini geride bırakıp kızıldenizden
musanın arkasından
geçeceğiz.

sen, ben

biz

bir

I

özür dilerim sevgilim

yetenekli veya başarılı değilim
bu yüzden
buzdan kalbini eritecek
çölden yüreğine yağacak şekilde 

harflerimi doğru sıraya koyamıyorum

en azından bu alfabede

ilga edilmiş bir saltanatın ardında 

parmak uçlarımın üstünde
yarım nota yükselerek
olası intiharımı terennüm ediyorum.

bugün ocağın dördü, 

intiharları yorgan gibi 

üzerime örtünüp 

kendime ahlaki bir 

doktrin beğeniyorum 

kendim için

toplum için
faydacı ama çok değil
haz da var
ödeve çok ihtiyacımız yok 

hanefi
ama kanayınca bozulmaz 

şafii
ama dokunulunca üzülmez

çünkü hayatı boyunca 

dokunuluyor insanın,
ameliyatlı yerlerine,
sezaryen izlerine,

ayak izlerine
ve hayallerine
en çok kırılan yerlerine
en ümitli yerlerine...
çok sert dokunuldu
polis raporlarına
ve genç kızların günlüklerine 

geçti bunlar
tekmeler atıldı
dipçikler vuruldu
diplere sürüldü
sürgün edildi
ve burada karşılaşıldı 

israiloğullarıyla
sordum zevulunu
bulmamız gerek
zevulunu
yahleele, serede, elona da 

sordum ama
bu dipte başka şeyler buldum 

söylenilmeye çekinilen
sevgi sözcüklerini 

gönderilmemiş

özür mektuplarını
yanak kızartıcı düşleri
hepsini buldum
hepsini heybeme koydum
yanlış bir fikirdi ama
yana yana getirmek
yanyana getirilmemiş
sevgi ve nefret sözcüklerini 

toyluğuma vurdum
hem de ne vuruş
göğsümde yumuşatmadan 

hüseyinin
ve karakoçun intikamını alırcasına vurdum.
çünkü beni göğsünde yumuşatmadı 

kırmızı kartlarla 

ve kafa kağıdımla 

yolumu kesti hep
bu hayat.

musanın kavminden
alarm çalmadığı için 

uyanamamış, denizi aşamamış 

tek başımla beraber
bir peygamber bekliyorum. 

faraklit gelince çünkü
her şey farklı olacak
en azından sevenler
sevdiklerini söyleyebilecekler 

O’nu ilk gördüğümdeki hislerle 

bu işte bir hayr var diyorum

hayırın üzüntüsü içimi kaplıyor 

tarlamdaki kargaları taşlıyorum 

en azından tarafım belli olsun
en çok utandığım şeyse
her şeyin söylendiği bu dönemde 

yeni bir şey söyleyememek
belki de sebebi budur
O’nun eskiliğinden
O’nsuz yeniliğe karşı
başlattığım gazanın.

belli mi olur
olur mu olur.
yedinci gündeyim
el dinleniyor
kendimi ikna ediyorum
gelecek hakkında
gelecek diye
önce bir takım elbise edineceğim 

kalpleri taşlaşmış insanların gözlerine hitap eden
borçlarımı ödemeye de kararlıyım

on dokuz yılllık namaz borcumu 

61 günlük kefareti
kafamda durmak bilmeyen sesi

ama önce kendime olan borcumu 

güvenmeyi, hoşlanmayı, sevmeyi aşık olmamayı elbette
dört odasının üçünü

kentsel dönüşüm kapsamında yıktırdığım bu binada
tek odam kaldı
bu odayı sevdiğimi sevdiklerimi

seveceğimi düşündüklerimle doldurmak isterdim
ama ben bile bir
eşyadan öte değilim

sıcak tutamam
tozlardan uzak
düşmanlardan ırak tutamam
minerva ile bir yolcuğa çıkmam gerek
irem bahçelerine doğru
bir beklentim yok
ne ümit edersem ondan daha iyi olacak biliyorum
çünkü irin ağlayıp, 

alkol kustuğum gecelerde 

sevdiklerimin öldüğü günlerde
daha da kötülerinin olduğuna şahit oldum 

mesela ertesi günler
ertesi yıllar
nuayman’ın neşesini kaybettiği
kadir gecesinde bir kaplumbağa
olmak istenilen gecelerde.
öyleyse daha da iyisi olabilir ama
tahmin edilemez
-yanılıyo’ olabilir miyim-
bilinemez.
ama rüyamda gördüğüm
onbir yıldız, güneş ve ay’ın
bana karşı kaba olması zoruma gidiyor 

vahşinin arka safta durması
ganimetlerin bu kadar parlak olması 

yunus’un kavmini terk etmesi
sevgi sözcüklerinin erken söylenmesinin aptalca
geç söylenmesinin ise
bir işe yaramadığını anlamam
neden 

bu kadar uzun sürdü.